Bijna honger

Ivoorkust (april 1993)

Sinds de Mercedes is weggereden hebben we geen gemotoriseerd vervoer meer gezien. Met zijn driehonderd inwoners is dit dorp verstoken van regulier transport en er is geen enkele mogelijkheid om hier iets te kopen. Er is geen markt, geen stalletje. Iedereen eet zelfverbouwde maniok of zelfgeschoten wild. Het is het einde van de droge tijd, de voorraden raken uitgeput en het voedsel wordt behoorlijk eenzijdig.

Ook onze proviand die we in de stad hadden ingeslagen begint op te raken. Er is nog een klein beetje vlees, waarvan de houdbaarheidsdatum allang verstreken moet zijn. Een halve ui, een hele tomaat, twee maggiblokjes en een half pak spaghetti. Voldoende om er die middag goed van te kunnen eten. Hopelijk komt de Mercedes ons later vandaag ophalen, zoals was afgesproken.

Als na vieren de grootste hitte voorbij is en de Mercedes nog niet is verschenen, begint de gedachte aan de avondmaaltijd zich aan ons op te dringen. Het enige wat we nu nog hebben is een klein stukje stokbrood van drie dagen oud, dat we twee dagen geleden al hadden afgekeurd.

Maar: het is mangotijd!
We lopen een eind de bush in. Zézé weet een paar goeie bomen te staan. Ze hangen barstensvol, de takken buigen zwaar door van alle rijpe, gele vruchten. Op de grond ligt niet veel, want geiten lusten ze ook. Maar de techniek om mango's te 'plukken' is simpel: je gooit er één omhoog en er vallen minstens tien overrijpe vruchten naar beneden. Ze smaken verrukkelijk, sappig en zoet. Het vruchtvlees is zacht, zonder vezels. Het sap druipt langs je kin en je vingers. We eten en eten, tien, twintig mango's, in de schaduw van de bomen. Als het begint te schemeren zijn we volledig verzadigd. Voor het ontbijt nemen we alvast een zak vol mee.

© Ellen Nusselder
mei 1998

• Safi's wandkast
• Fatou's aanval
• Logeren bij Safi
• Enkeltje hoofdstad